Wiekie en de windreuzen

Onze blik is vertroebeld. Lezen we het nieuws nog wel? Horen we het nieuws nog wel? Of sluiten we ons af? Er is zoveel Covid-19 nieuws dat ik het zelf allemaal niet meer zo volg. Ik probeer de kern er uit te pikken en de rest langs me heen te laten gaan. Het is zoveel dat ik me er voor begin af te sluiten. Want niets lijkt belangrijker dan Covid-19 op dit moment.

En door al dat Covid-19 geweld probeer ik toch ook mijn stem te laten horen. Maar komt dat wel door? Komt dat wel aan? Ik hoor er in ieder geval niets op terug. Geen briefje, geen mailtje, terwijl ik wel de moeite heb genomen voor een brief en een mailtje aan de gemeente. Of sluiten ze zich daar ook af voor nieuws? Kijken ze ook selectief en proberen de rest een beetje langs zich heen te laten gaan?

Maar ik lees bepaalde berichten juist wel, dat het RIVM zijn uitspraken baseert op ondeugdelijk onderzoek en dat er wel degelijk gezondheidsproblemen ontstaan bij mensen die dicht bij windmolens wonen. En dan de documentaire ‘Het verdriet van de Veenkoloniën’, waar ik echt door van slag ben. Vooral het gevoel van niet gehoord te worden, de radeloosheid en verslagenheid die daardoor ontstaan, dat raakt me diep.

En dat raakt me omdat het herkenbaar is. In de documentaire werd gesproken over het afvinken van een to-do lijstje door onder andere de initiatiefnemers. En dat gebeurd hier ook. Bewoners geïnformeerd? Website, ja, gedaan, vinkje. Bewoners betrokken? Gebiedstafel, ja, gedaan, vinkje. En ga zo maar door. Maar vinkjes zetten wil niet zeggen dat je geluisterd hebt, dat je een gezonde discussie hebt gevoerd of samen de (on)mogelijkheden hebt bekeken.

Het blijft een lastig verhaal en ik blijf als Wiekie, maar een klein molentje tussen al die grote windreuzen, maar toch hoop ik, dat ik echt gehoord ga worden, liever nog: gezien ga worden. Door al dat andere grote nieuws heen, want windturbines bij ons zo dicht bij, is voor mij wel heel groot en belangrijk nieuws.

Wiekie van de Molen