5 oktober 2024

Het is stil….

Ik hou wel van stil. Alhoewel het hier waar wij wonen nooit stil is, je hoort de wind door de bomen waaien, de vogels fluiten, bij zuiden wind de snelweg of de Betuwelijn of het voorbij zoemende boemeltje tussen Arnhem en Tiel. Bij koud en nat weer het “knetteren” van de hoogspanningsmasten of het feestje ’s avonds bij de buren. Geluiden die bij de omgeving horen, onregelmatige geluiden die komen en gaan, harder zijn of zachter. Omgevingsgeluid, dat er soms is en soms ook niet. Omgevingsgeluid dat we kennen.

Soms hoor ik ook een lage bromtoon, alsof er verderop een vrachtwagen stationair staat te draaien. Ik hoor het, maar mijn partner niet. Met geen mogelijkheid krijg ik hem uitgelegd wat het is, want ik weet zelf ook niet wat het is. Dat ik niet gek ben, weet ik ondertussen ook. Er zijn namelijk meer mensen die het horen, maar niet iedereen dus. Niet iedereen is even gevoelig voor die “bromtoon”. Maar omdat niet iedereen het hoort wil dat dus ook niet zeggen dat het er niet is!

Wat gaan de metershoge windturbines aan geluid toevoegen? Lage frequentie trillingen, bromtonen? Een zoevend geluid als de wieken waaien? Een zoevend regelmatig geluid, telkens weer, alsof er een kraan staat te druppen in de keuken…. op je zenuwen werkend….. omdat het in een ritme maar door gaat… en ga ik daar last van krijgen? Of toch niet? Wordt het opgenomen in het programma van de andere omgevingsgeluiden of steekt deze er met kop en wieken boven uit?

Als ik er geen last van krijg, dan kan een ander er wel last van krijgen. En krijg ik geen last van het geluid, dan misschien wel van de onrust van de ronddraaiende wieken als ik uit het raam kijk. Voor iedereen zal het anders zijn en met iedereen moeten we daarom rekening houden!

Je kan daarom ook niet zeggen: ach de overlast valt wel mee. Ja, dat vind jij misschien, maar een ander kan er volledig aan onderdoor gaan. Daarom vormen we ook één front en komen we op voor ál onze belangen! Wij zijn niet stil, we laten ons horen!

En voor de rest, geniet ik nog van de stilte die ik ken….

Wiekie van de Molen